ΤΗ ΚΖ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ποιμένος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. δ'

Τί υμάς καλέσωμεν

Τί σε νύν Ποιμήν ονομάσωμεν, μοναστών υπογραμμόν, καί ιαμάτων αυτουργόν, εγκρατείας ταίς πληγαίς, πάθη μαστίξαντα ψυχής, πολίτην, τών Αγγέλων καί συνόμιλον, τής άνω, μητροπόλεως οικήτορα, τών αρετών ενδιαίτημα, τόν τής ερήμου κοσμήτορα, ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Τί σε νύν Ποιμήν πρεσφθεγξώμεθα; τής ερήμου πολιστήν, καί ησυχίας εραστήν, τών παθών εκμειωτήν, καί μοναστών καθηγητήν, πλημμύραν, διδαγμάτων θείου Πνεύματος, φωστήρα, διακρίσεως ακοίμητον, θαυματουργόν αληθέστατον, πάθη ποικίλα ιώμενον, ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Λύχνος διακρίσεως γέγονας, καταυγαζων τάς ψυχάς τών προσιόντων σοι πιστώς, καί τήν τρίβον τής ζωής, υποδεικνύς αυτοίς σοφέ, διό σε εν αινέσει μακαρίζομεν, τελούντες, τήν αγίαν σου πανήγυριν, Ποιμήν Πατέρων τό καύχημα, ασκητών εγκαλλώπισμα, ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Τίνι ωμοιώθης ταλαίπωρε, πρός μετάνοιαν ουδόλως, ανανεύουσα ψυχή, καί τό πύρ μή δειλιώσα, τών κακών επιμονή: Ανάστα, καί τήν μόνην πρός αντίληψιν, ταχείαν, επικάλεσαι καί βόησον, Παρθενομήτορ δυσώπησον, τόν σόν Υιόν καί Θεόν ημών, ρυσθήναί με, τών παγίδων τού αλάστορος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Άρνα η αμνάς ως εώρακεν, επί ξύλου ηπλωμένον, εκουσίως σταυρικού, ανεβόα μητρικώς, οδυρομένη εν κλαυθμώ, Υιέ μου, τί τό ξένον τούτο θέαμα: ο πάσι, τήν ζωήν νέμων ως Κύριος, πώς θανατούσαι μακρόθυμε, βροτοίς παρέχων ανάστασιν, Δοξάζω σου, τήν πολλήν Θεέ μου συγκατάβασιν.

Απολυτίκιον

Ήχος πλ. δ'

Ταίς τών δακρύων σου ροαίς, τής ερήμου τό άγονον εγεώργησας, καί τοίς εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τούς πόνους εκαρποφόρησας, καί γέγονας φωστήρ τή οικουμένη λάμπων τοίς θαύμασι, Ποιμήν Πατήρ ημών Όσιε, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν οι Kανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου ο παρών.

Ωδή α'  Ήχος πλ. δ'

Άσωμεν τώ Κυρίω

Θέρμη τού Παρακλήτου, Πάτερ θαλπομένη η καρδία σου, τόν κρυμόν τών δαιμόνων, καί παθών τόν χειμώνα διέλυσεν.

Άνθρακι θείου φόβου, φλέξας τών παθών τήν ύλην γέγονας, διακρίσεως λύχνος, απαθείας πυρσός τε μακάριε.

Φέρων επί τών ώμων, Πάτερ τόν σταυρόν σου ηκολούθησας, τώ καλέσαντι πόθω, καί φωστήρ μοναστών εχρημάτισας.

Θεοτοκίον

Όλος με διασώζει, Λόγος ο υπέρθεος χρηστότητι, βουληθείς εκ γαστρός σου, σαρκωθήναι αγνή Μητροπάρθενε.

Ωδή γ'

Σύ εί τό στερέωμα

Στάσιν τήν παννύχιον, σού κατεπλάγησαν Άγγελοι, καί γάρ αυτούς, έσχες συνεργούντας, ταίς πρός Θεόν εντεύξεσιν.

Λύμνης απεκάθηρας, τής διανοίας τά όμματα, τής τών παθών, ενοπτρίζη, καθαρώς τόν Αόρατον.

Γάλακτι ασκήσεως, ως εκτραφείς Ποιμήν Όσιε, εις αρετών ύψος ανηνέχθης, εις τελείαν απάθειαν.

Θεοτοκίον

Έχων σε βοήθειαν, τών δυσμενών ορμάς Άχραντε, ού δειλιώ, έχων σε προστάτιν, τάς αυτών τρέπω φάλαγγας.

Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».

Κάθισμα  Ήχος γ'

Θείας πίστεως

Ποιμαινόμενος υπό Κυρίου, τούτου πρόβατον, ωράθης πράον, εναντίους λύκους μάκαρ τροπούμενος, καί εκτελέσας τόν θείον αγώνά σου, πρός τήν ουράνιον μάνδραν εσκήνωσας, Πάτερ Όσιε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Θείας φύσεως ουκ εχωρίσθη, σάρξ γενόμενος εν τή γαστρί σου, αλλά Θεός ενανθρωπήσας μεμένηκεν, ο μετά τόκον Μητέρα Παρθένον σε, ως πρό τού τόκου φυλάξας πανάμωμον, μόνος Κύριος, Αυτόν εκτενώς ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η αμίαντος αμνάς τού Λόγου, η ακήρατος Παρθενομήτωρ, εν τώ Σταυρώ θεασαμένη κρεμάμενον, τόν εξ αυτής ανωδίνως βλαστήσαντα, μητροπρεπώς θρηνωδούσα εκραύγαζεν, Οίμοι! τέκνον μου, πώς πάσχεις; θέλων ρύσασθαι, παθών τής ατιμίας τόν άνθρωπον.

Ωδή δ'

Εισακήκοα Κύριε

Ακηλίδωτον έσοπτρον, τάς τού Παρακλήτου αυγάς δεχόμενον, θεοφόρε εχρημάτισας, καί δοχείον αναβάσεων.

Αρδευόμενος δάκρυσι, δένδρον καθωράθης Πάτερ υψίκομον, εγκρατεία καλλυνόμενον, καί καρποίς ενθέοις ευθηνούμενον.

Γηπονήσας τήν άρουραν, σού τής διανοίας πόνοις ασκήσεως, αρετών στάχυν πολύφορον, καί θαυμάτων χάριν εγεώργησας.

Θεοτοκίον

Παρθενίας κειμήλιον, καί τής αχωρήτου φύσεως σκήνωμα, τήν ψυχήν μου φωταγώγησον, τήν εσκοτισμένην Θεονύμφευτε.

Ωδή ε'

Ορθρίζοντες βοώμέν σοι

Τόν καύσωνα βαστάσας αοίδιμε, τής ημέρας, χαράς κατηξίωσαι, τής τού Κυρίου σου Όσιε.

Ασκήσεως λειμώνι ηδύπνοον, έφυς ρόδον, οσμαίς θείας γνώσεως, ευωδιάζον τά πέρατα.

Τόν πρίν μεγαλαυχία χρησάμενον, Πάτερ όφιν, πρός γήν εταπείνωσας, τή ταπεινώσει φραξάμενος.

Θεοτοκίον

Παρθένον μετά τόκον υμνούμέν σε, Θεοτόκε, σύ γάρ τόν Θεόν Λόγον σαρκί, τώ κόσμω εκύησας.

Ωδή ς'

Χιτώνά μοι παράσχου

Νεκρώσας τάς τού σώματος ορμάς, πολλοίς αγωνίσμασι, ζωήν πρός αθάνατον, εξεδήιμησας Ποιμήν αξιάγαστε.

Εγκράτειαν αέναον καί ευχήν, αγάπην αθόλωτον, κτησάμενος Όσιε, ακηλίδωτον Θεού ώφθης έσοπτρον.

Ερήμοις εν αβάτοις προσφοιτών, παθών ερημώσεως, σαυτόν απεγύμνωσας, καί πολίτης ουρανών εχρημάτισας.

Θεοτοκίον

Η μόνη διά λόγου εν σαρκί, τόν Λόγον κυήσασα, ρύσαι δεόμεθα, τών παγίδων τού εχθρού τάς ψυχάς ημών.

Ο Ειρμός

«Χιτώνά μοι παράσχου φωτεινόν, ο αναβαλλόμενος φώς ως ιμάτιον, πολυέλεε Χριστέ ο Θεός ημών».

Κοντάκιον  Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Τών λαμπρών αγώνων σου, Όσιε Πάτερ, η αγία σήμερον, επέστη μνήμη τάς ψυχάς, τών ευσεβών κατευφραίνουσα, Ποιμήν θεόφρον, Πατήρ ημών Όσιε.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΖ' τού αυτού μηνός, μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ποιμένος.

Στίχοι

·          Ως εκ λύκου χαίνοντος ηρπάγη βίου,

·          Ποιμήν, τό θρέμμα τού μεγίστου ποιμένος.

·          Ποιμένα εις μέγαν εβδόμη εικάδι ώχετο Ποιμήν.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών καί Ομολογητού Λιβερίου Πάππα Ρώμης.

Στίχοι

·          Τόν πλούτον αντλείν Λιβέριος νύν έχει,

·          Όν ουρανοίς ήν εμφρόνως θησαυρίσας.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τού Αγίου Πατρός ημών Οσίου, Επισκόπου Κουδρούβης.

Στίχοι

·          Τήν κλήσιν ειπών Όσιε τήν σήν μόνην

·          Πληρώ θανόντι επαινόν σοι τό χρέος.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τής υπό τού Αγίου Φιλίππου βαπτίσεως τού Αιθίοπος Ευνούχου.

Στίχοι

·          Ανήρ ελέγχει τήν παροιμίαν Σπάδων.

·          Λευκαίνεται γάρ, καί πεφυκώς Αιθίοψ.

Τή αυτή ημέρα, ή Αγία Ανθούσα η Νέα, τρίχινον ράκος ενδυθείσα καί εις φρέαρ ριφθείσα, τελειούται.

Στίχοι

·          Ο μανδύας σοι πίλος, η πόρπη πέτρα.

·          Μεθ' ών υπήλθες, Ανθούσα, βαθύ φρέαρ.

Μνήμη τού Αγίου μάρτυρος Φανουρίου αναφανέντος εν έτει 1500.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Παίδες Εβραίων

Θείαις σχολάζων θεωρίαις, λαμπρυνόμενος αϋλοις θεαυγίαις, καί ημέρας υιός, καί φώς τών εν σκότει, ως αληθώς γεγένησαι, eεοφόρε εις αιώνας.

Ήρθης πρός ύψος απαθείας, μετά σώματος Αγγέλους εμιμήσω, Παραδείσου τρυφής, εγένου κληρονόμος, αναβοών μακάριε, ο Θεός ευλογητός εί.

Λάμπων ακτίσιν απαθείας, απημαύρωσας δαιμόνων επηρείας, καί τής τούτων πολλούς, κακώσεως ερρύσω, αναβοώντας Όσιε, ο Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Ίδε ήν έφησε Παρθένον, εν τώ Πνεύματι ο μέγας Ησαϊας, εν γαστρί τόν Θεόν, συνέλαβε καί τίκτει, ώ μελωδούντες κράζομεν, ο Θεός ευλογητός εί.

Ωδή η'

Τόν άναρχον Βασιλέα

Ανύστακτον τής ψυχής τήν λαμπάδα, ελαίω σου τών αγώνων τηρήσας, εισήλθες εν χαρά, εις άφθαρτον νυμφώνα, καί ζής εις τούς αιώνας.

Ουκ έσεισαν τής ψυχής σου τόν πύργον, οι άνεμοι ακαθάρτων πνευμάτων, εστήρικτο καί γάρ, τής πίστεως εν πέτρα, παμμάκαρ θεοφόρε.

Τό δύσμορφον τών παθών εξεδύσω, χιτώνιον, ενεδυσω δέ Πάτερ, ωραίαν τήν στολήν, τής θείας απαθείας, Χριστώ συμβασιλεύων.

Θεοτοκίον

Ως έντιμον καί υπέρτατον θρόνον, υπάρχουσαν τού Θεού τού Υψίστου, υμνήσωμεν λαοί, τήν αγίαν Παρθένον, αυτήν υπερυψούντες, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Τόν άναρχον Βασιλεα τής δόξης, όν τρέμουσιν ουρανών αι δυνάμεις, καί φρίττουσι τών Αγγέλων αι τάξεις, υμνείτε Ιερείς, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας ».

Ωδή θ'

Έφριξε πάσα ακοή

Έδυς μέν οίά περ αστήρ, από κόσμου πρός Χριστόν δέ ανέτειλας, τόν νοητόν αληθώς, δικαιοσύνης παμμάκαρ ήλιον, καί ως ακτίνας τοίς πιστοίς, τάς σάς καταλέλοιπας, φωτοειδείς αρετάς, ελαυνούσας τήν ψυχών αμαυρότητα.

Τίμιος έναντι Θεού, σού ο θάνατος αοίδιμε γέγονε, καί γάρ οσίως εν γή, επολιτεύσω τούτου προστάγματα, καί δικαίωμα Ποιμήν, τηρήσας αλώβητα, όθεν ανέτειλεν, ως δικαίω σοι τό φώς τό ανέσπερον.

Ταίς θείαις Πάτερ καλλοναίς, ενηδόμενος καί θέσει θεούμενος, καί τώ μεγάλω φωτί, πεφωτισμένος νύν παριστάμενος, καί ακροτάτω εφετώ, εγγίζων τρανότερον, τών σέ τιμώντων Ποιμήν, καί τελούντων σου τήν μνήμην μνημόνευε.

Θεοτοκίον

Έπαυσας μόνη γυναικών, τήν αράν τών πρωτοπλάστων Θεόνυμφε, τόν απερίγραπτον, σαρκί τεκούσα περιγραφόμενον, εκαινοτόμησας θεσμούς, φύσεως αμόλυντε, τά διεστώτα τό πρίν, παραδόξω μεσιτεία σου ήνωσας.

Ο Ειρμός

«Έφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκατάβασιν, όπως ο Ύψιστος, εκών κατήλθε μέχρι καί σώματος, παρθενικής από γαστρός, γενόμενος άνθρωπος, διό τήν άχραντον, Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Τοίς Μαθηταίς συνέλθωμεν

Όλην σαφώς δεξάμενος, τήν τρισήλιον αίγλην, τής θεαρχίας πάνσοφε, νύν Θεός χρηματίζεις, Θεού τού φύσει μεθέξει, όν δυσώπει ρυσθήναι, κινδύνων τε καί θλίψεων, τούς τιμώντάς σε Πάτερ, καί τήν σεπτήν, καί φωσφόρον μνήμην σου εκτελούντας, Ποιμήν θεόφρον Όσιε, ασκητών ωραιότης.

Θεοτοκίον

Σέ ο πατήρ ηρέτισεν, ως πολύευκτον κρίνον, Θεοκυήτορ πάναγνε, διά Πνεύματος θείου, πρός τήν Υιού κατοικίαν, αναμέσον ευρών σε, τών ακανθών πανάμωμε, αποστίλβουσαν κάλλει, παρθενικώ, διό δή Θεόνυμφε σέ υμνούμεν, καί πόθω μακαρίζομεν, διά σού οι σωθέντες.

Καί ή λοιπή τού Όρθρου ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις